Echt een andere 'tak van sport'.

Posted 17/10/2018

Veluwe - De aanhouder wint wordt wel eens gezegd en dat klopt ook zeker. Dit jaar is het me eindelijk gelukt om herten op de foto te krijgen....

Herten fotograferen is voor mij echt een andere 'tak van sport'. Het valt ook echt niet mee voor een macrofotograaf zoals ik. Een vlindertje zit, als het koud genoeg is, mooi stil en zijn dan ook makkelijk te benaderen. In tegenstelling tot de herten. Zij horen je namelijk al zodra je thuis de deur achter je dicht doet.

Toch waag ik het dit jaar er weer op. Na verschillende pogingen lukt het dan uiteindelijk ook. In het donker kom ik aan op "mijn plekje", het was rond het vriespunt en hoor de Edelherten | Cervus elaphus al burlen. Helaas is het nog te donker om iets te zien, dus ik stel mij verdekt op en begin met wachten. Langzaam begint het iets lichter te worden en zie door mijn verrekijker een mannetje met zo'n 30 hindes staan. Ze lopen rustig rond zonder mij in de gaten te hebben. Ik kan ze een tijdje volgen, en dan vertrekken ze.

Het mannetje hoor ik nog steeds, en besluit voorzichtig het geluid te volgen. Zo stil als ik kan sluip ik door wat bosjes. En ja hoor, ik zie een silhouette van een hinde op een heuveltje niet ver bij mij vandaan. Ik stop, ga op mijn knieën zitten en pak mijn camera. Veel tijd heb ik zie het mannetje ook aan komen lopen. Ik stel mijn camera in op iso 16000 en neem snel een paar foto's uit de hand. Beter iets dan niets dacht ik. Helaas is dit moment van korte duur want ze lopen langzaam door naar de bosrand waar ik ze niet meer kan zien.

Jammer genoeg is de foto is verreweg van scherp en zie je door de ruis het hert bijna niet, voor mij was het wel een schitterend moment! Het was me eindelijk gelukt om de herten van zo dichtbij te zien en te fotograferen.

Nadat ik zeker wist dat de herten vertrokken waren, en het ondertussen al aardig licht was, besloot ik verder te gaan. Ik had namelijk enkele dagen hiervoor een hert zien lopen en gokte erop dat deze zijn vaste route zou hebben. Ik zocht een mooi beschut plekje tussen de bomen en wachtte, en wachtte. Mijn geduld werd beloond. Het hert kwam weer aanlopen, maar stak nu veel sneller de heide over dan voorheen. Hierdoor lukt me het niet om een mooie close-up te maken. Toch slaag ik erin om een redelijke foto te maken.

Nadat het het hert uit mijn zichtveld verdwenen was loop ik, behoorlijk verkleumd, terug naar de auto. Mijn dag kon niet meer stuk, wat een ochtend, ook laten de foto's nog veel te wensen over, voor mij was het een ochtend om niet snel te vergeten.